Ορισμένα από τα πιο βάρβαρα κηρύγματα Μίσους, Τροπάρια για Δολοφόνους, γράφονται ή εκπέμπονται από κάποια ΜΜΕ δαπάναις και του κ. Αλαφούζου, ο οποίος πρέπει να θεωρεί τον κήρυκα του Μίσους, του Ψεύδους, του Αντικοινοβουλευτισμού, τον Μουλά Ομάρ της ελληνορθοδοξίας σαν… υπόδειγμα πολιτισμού! Ο κ. Αλαφούζος πληρώνει για να διαδίδονται παραληρήματα και τροπάρια για εκδοροσφαγείς σαν τα παρακάτω του Σοφού Γιανναρά. Ο εν λόγω προπαγανδιστής παρανοϊκών αρχιδολοφόνων είναι αυτός που είναι. Αλλά η ουσιαστική χυδαιότητα είναι του Σπόνσορα, του Μεγάλου Χορηγού, του κ. Αλαφούζου, που προσφέρει αυτά τα προϊόντα σε συσκευασία «πολιτισμού». Και όσων λογοκρίνουν κάθε φωνή διαμαρτυρίας γι’ αυτά τα κηρύγματα Μίσους του θεολόγου που θεωρείται… «εναλλακτικός» φιλόσοφος. 
Παραθέτω τρία Μνημεία Βαρβαρότητας, που «ανεγέρθηκαν» δαπάναις του κ. Αλαφούζου τον Μάιο του 1993, τις ημέρες που οι Σερβοβόσνιοι βουλευτές απέρριπταν τη συμφωνία της Βουλιαγμένης, την οποία είχε υποκριτικά υπογράψει ο Κάρατζιτς τρεις ημέρες πριν, παρά την επιτόπου και μέσα σε μυθιστορηματικές συνθήκες επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στο Πάλε προκειμένου να τους πείσει να μην απορρίψουν το σχέδιο Βανς-Όουεν. Ωστόσο εκείνοι άκουσαν την καταδικασμένη και φυλακισμένη σήμερα Μπίλιανα Πλάβσιτς και τον καταζητούμενο Ράτκο Μλάντιτς, τους «ηρωικούς» εκπροσώπους της εγκληματικής εξουσίας Κάρατζιτς, αυτούς δηλαδή που εγκωμιάζει Γιανναράς:
1ο Τροπάριο για Δολοφόνους
Χρήστος Γιανναράς, 8.5.1993
Όσοι Έλληνες διασώζουν, ακόμα σήμερα, κάποιαν επίγνωση ελληνικότητας, μπορούν να υποκλιθούν με σεβασμό μπροστά στην προχθεσινή απόφαση της Βουλής των Σέρβων της Βοσνίας. Γιατί οι Έλληνες ξέρουν τι σημαίνει να αποφασίζει ένας λαός, απλά και απερίφραστα, να πεθάνει. Τι ιλιγγιώδες επίπεδο πολιτισμού αντιπροσωπεύει η συλλογική επίγνωση, ότι ένα κάποιο νόημα ζωής ή η ποιότητα ζωής που εκφράζεται στη λέξη πατρίδα, είναι πολυτιμότερο και προτιμότερο αγαθό και από την ίδια τη ζωή του ανθρώπου.
Όταν, πριν από 172 χρόνια, ξεσηκώνονταν οι Έλληνες ενάντια στον ζυγό της τουρκικής βαρβαρότητας, όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, το τότε NATO της Ιερής Συμμαχίας, ήταν αποφασισμένες να συντρίψουν την εξέγερση των ραγιάδων. Δεν υπήρχε κανείς, μα κανείς, ούτε και η ομόδοξη Ρωσία με το μέρος των Ελλήνων – όπως δεν υπάρχει και σήμερα κανείς, μα κανείς, με το μέρος των Σέρβων της Βοσνίας. Αλλά οι Έλληνες ήταν αποφασισμένοι, απλά και απερίφραστα, να πεθάνουν. Κι όταν ένας λαός αποφασίζει να πεθάνει, τότε ανατρέπει την Ιστορία.
Διαβάσαμε προχθές τις περιγραφές των δημοσιογράφων που έφτασαν με τον Έλληνα πρωθυπουργό στο Πάλε της Βοσνίας. «Περάσαμε τη γέφυρα του ποταμού Ντρίκα, στην περιοχή Καρακάι. Δεξιά και αριστερά στο δρόμο κατεστραμμένα χωριά, και οι πλαγιές κατάσπαρτες νεοσκαμμένους τάφους. Σε κάθε σχεδόν σημείο του δρόμου οπλισμένοι Σέρβοι της Βοσνίας. Αμούστακα παιδιά, ζωσμένα χειροβομβίδες και σφαίρες, με τα αυτόματα έτοιμα και την κούραση του πολέμου στα πρόσωπά τους.»
Διερωτώμαι: Αυτά τα παιδιά που πολεμάνε για τη γη τους με τους νιόσκαφτους τάφους, για τις εστίες και τα ιερά τους, ποιος θα τα νικήσει. Οι μισθοφόροι του κ. Κλίντον, οι κρατικά νομιμοποιημένοι επαγγελματίες δολοφόνοι του αμερικάνικου στρατιωτικού εθελοντισμού; Ή οι Δανοί και οι Ολλανδοί, παιδιά της καταναλωτικής ευωχίας και της φιλοτομαρικής ανεμελιάς; Όταν στον πόλεμο αντιπαρατάσσονται οι μισθοφόροι και εντολοδόχοι απέναντι στους αποφασισμένους για το θάνατο, τότε η σύγκρουση είναι αναμέτρηση πολιτισμών. Αναμέτρηση της χυδαιότητας των πολιτικών σκοπιμοτήτων με τη θυσιαστική αυταπάρνηση για τα μέγιστα και τίμια της ανθρωπιάς του ανθρώπου.
Ξεχνάς, θα μου πουν, τις εγκληματικές θηριωδίες που ο διεθνής τύπος καταλογίζει στους Σέρβους της Βοσνίας. Αλλά για την αμεροληψία του διεθνούς τύπου μπορούν να εγγυηθούν μόνο μικρονοϊκοί και αφελείς. Ούτε και ξεχνώ την άγρια σφαγή των Τούρκων από τους Έλληνες στην άλωση της Τριπολιτσάς. Όταν πληρώνονται λογαριασμοί αιώνων, η ανθρώπινη φύση δεν τιθασσεύεται. Αλλά η ταυτότητα της εξέγερσης των Ελλήνων δεν είναι η σφαγή των Τούρκων της Τριπολιτσάς. Είναι το Ζάλογγο, είναι το Κούγκι, είναι το Μεσολόγγι κι αργότερα το Αρκάδι. Και η ταυτότητα της αντίστασης των Σέρβων της Βοσνίας είναι η απόφασή τους, ίδια με εκείνη των άλλοτε Ελλήνων, να πεθάνουν. Στη μικρή Βοσνία τρεμοπαίζει μια αναλαμπή υπέρτατου πολιτισμού μέσα σε έναν κόσμο φιλοτομαρικής βαρβαρότητας.
2ο Τροπάριο για Δολοφόνους
Χρήστος Γιανναράς, 9.5.1993
Αν οι Έλληνες σήμερα βρίσκονταν στη θέση των Σέρβων της Βοσνίας· αν είχαν να απαντήσουν, ναι ή όχι, σε κάποιο σχέδιο των όποιων κυρίων Βανς και Όουεν να δεχθούν ή να απορρίψουν τον κατατεμαχισμό της πατρώας γης τους, την αποκοπή τους από τη συνοριακή γειτνίαση με τον κεντρικό κορμό του έθνους τους, να σκορπιστούν σε τέσσερεις διαφορετικές περιοχές περικυκλωμένες από λαούς άλλης θρησκείας, άλλου πολιτισμού, άλλης παράδοσης – αν είχαν ένα τέτοιο δίλημμα οι σημερινοί Έλληνες, τι θα απαντούσαν;
Οι Σέρβοι της Βοσνίας είπαν: όχι. Μόνοι, εναντίον όλων. Με την ξεκάθαρη σαφήνεια των ανθρώπων των αποφασισμένων να πεθάνουν. Όπως άλλοτε οι Έλληνες, το ’21 ή το ’40 στην Πίνδο. «Πώς το έκανες, Καπετάν Κωσταντή Κανάρη, πώς το κατόρθωσες να κάψεις την τουρκική ναυαρχίδα; Πώς το ’κανα; Να, εξύπνησα ένα πρωί και είπα: Καπετάν Κωσταντή, θα πεθάνεις.»*
Δεν υπήρξε όλες αυτές τις μέρες έστω και μια ελληνόφωνη εφημερίδα, έστω και ένας ελληνόφωνος πολιτικός που να κάνει τον παραλληλισμό. Να υποκλιθεί με σεβασμό και δέος μπροστά στην απόφαση αυτού του μικρού λαού να πεθάνει. Ο ελληνόφωνος τύπος και οι ελληνόφωνοι πολιτικοί σήμερα μιλάνε μόνο για ειρήνη. Ούτε λέξη για ελευθερία. Όπως παντού στην ελλαδική επικράτεια, εδώ και δεκαεννέα χρόνια. Μετά την πτώση της χούντας, στις σχολικές μας γιορτές, στις εθνικές μας επετείους, σε διαγγέλματα, σε πανηγυρικούς και στην αρθρογραφία, όλοι στο ελλαδικό κρατίδιο μιλάνε για ειρήνη και μόνο. Ούτε νύξη για ελευθερία, για τιμή και αξιοπρέπεια, για υπεράσπιση βωμών και εστιών. Ακόμα και η λέξη πατρίδα προκαλεί χαμόγελα. Η προοδευτική διανόηση μας επέβαλε να θεωρούμε κάθε αναφορά στην πατρίδα κίνδυνο, μήπως και μολυνθούμε από τον εθνικισμό.
Οι Σέρβοι της Βοσνίας αποφάσισαν να πεθάνουν. Αδύνατο να καταλάβει μια τέτοια απόφαση ένα «παιδί του σωλήνα» όπως ο κ. Κλίντον, αδύνατο να παρακολουθήσει τέτοια λογική ο λόρδος Όουεν στη λόρδοσή του, των αδυνάτων αδύνατο να συγκινηθεί ή να θαυμάσει ο εωσφορικός στη μορφή και στη δολιότητα κ. Μάνφρεντ Βέρνερ. Αυτοί εκπροσωπούν τη «Δύση», την πολιτισμική υπανάπτυξη που μετράει τη ζωή με το κατά κεφαλήν εισόδημα, την καταναλωτική ευχέρεια και την αφετηριακή προϋπόθεση του καταναλωτισμού: την ειρήνη.
Όμως οι Έλληνες; Δεν ξέρω. Άκουσα απλούς ανθρώπους, μπροστά στις κρεμασμένες στα περίπτερα εφημερίδες, να ψιθυρίζουν συγκινημένοι: «Παληκάρια οι Σέρβοι. Όπως εμείς το ’21 ή, όπως εμείς το ’40». Δεν ξέρω τι μπορεί να ξυπνήσει μέσα στις ψυχές μας των Ελλήνων ένα κρίσιμο δίλημμα. Εκατόν εβδομηνταέξι χρόνια πασχίζει η φωταδιστική μεταπρατική μας διανόηση να μπολιάσει το λαό μας, ως το μεδούλι, με την παραλυτική μειονεξία. Είμαστε καθυστερημένοι, είμαστε υπανάπτυκτοι, πρέπει να γίνουμε όπως ο κύριος Κλίντον, ο λόρδος Όουεν, όπως o Μάνφρεντ Βέρνερ. Μόνο τότε θα έχουμε εκπολιτισθεί, θα ανήκουμε στις ανεπτυγμένες κοινωνίες.
Πόσοι Έλληνες απομένουν που ονειρεύονται να ξαναβρεθούμε σαν λαός στο ιλιγγιώδες επίπεδο πολιτισμού των Σέρβων της Βοσνίας;
[*] Σημείωση Μ.Β.: Τα ίδια ακριβώς προπαγάνδιζε και για τον «Κανάρη»-Μπιν Λάντεν (δαπάναις πάντα του κ. Αλαφούζου) από την Καθημερινή της 23.9.2001, στο Μνημείο Βαρβαρότητας με τίτλο «Δυσερμήνευτα αφελής ο εφιάλτης» (ανεγέρθηκε με σπόνσορα, επαναλαμβάνω, τον κ. Αλαφούζο), επιχαίροντας ο… «πολιτισμένος» για το αδιανόητο μαζικό έγκλημα της 11/9:
«Λοιπόν, πώς το ’κανες, καπετάν Kωνσταντή, να κάψεις την τούρκικη ναυαρχίδα; – Να, ξύπνησα ένα πρωί και είπα: Kωνσταντή, θα πεθάνεις»! Αλήθεια, μέσα στη ναυαρχίδα υπήρχαν αθώα τουρκόπουλα, ναύτες, μούτσοι – ήταν «τρομοκράτης» ο Kανάρης; Τρομοκράτης ο Σαμουήλ στο Kούγκι, ο Χρήστος Kαψάλης στο Μεσολόγγι, ο ηγούμενος Γαβριήλ και ο Γιαμπουδάκης στο Αρκάδι;
Ο κ. Αλαφούζος πληρώνει τη χιλιοπαιγμένη κασέτα της Βαρβαρότητας, που παίζει αενάως τις ίδιες και τις ίδιες χυδαιότητες, τις ίδιες και τις ίδιες μωρολογίες, και την πληρώνει για… «πολιτισμό»! Ο Σοφός Γιανναράς είναι το σπουδαιότερο κελεπούρι του. Εκτός αν ο κ. Αλαφούζος δεν διαβάζει, δεν καταλαβαίνει ή δεν συναισθάνεται τι ψάλλει το κελεπούρι του…
3ο Τροπάριο για Δολοφόνους
Χρήστος Γιανναράς, 26.6.1993
Η λύση προς την οποία οδεύει το πρόβλημα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης είναι κόλαφος ισχυρότατος, αλλά και εξαιρετικά διδακτικός, για την ελλαδική εξωτερική πολιτική. Δείχνει καθαρά, ακόμα και στους πεισματικά μύωπες, ότι ένας λαός, όσο μικρός κι αν είναι, μπορεί να παλέψει μόνος εναντίον όλων και να νικήσει. Αρκεί να πιστεύει και ο λαός και η ηγεσία του στο δίκαιο των απαιτήσεών του, να πιστεύει αγωνιστικά και ανυποχώρητα, έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα.
Οι δήθεν σοφές κεφαλές της εξωτερικής μας πολιτικής, σαράντα χρόνια τώρα, ούτε υποψιάστηκαν ποτέ μια τέτοια δυναμική. Ήξεραν μόνο να σκύβουν υποτακτικά τον αυχένα, και σε κάθε μομφή ενδοτισμού που τους καταλογιζόταν απαντούσαν με την υπεροπτική συγκατάβαση του δήθεν «ειδήμονος»: «Δεν γίνεται εξωτερική πολιτική με λεονταρισμούς. Είμαστε μικρή χώρα σε ευαίσθητη περιοχή, είμαστε εξαρτημένοι από συμμάχους και προστάτες, αν μείνουμε μόνοι εναντίον όλων, χαθήκαμε».
Έτσι χάσαμε τον Ελληνισμό της Ίμβρου, της Τενέδου, της Κωνσταντινούπολης, έτσι εγκαταλείψαμε σε συνθήκες γενοκτονίας τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, της περιοχής Μοναστηρίου Σκοπίων, τον Ποντιακό Ελληνισμό. Έτσι, με τις υποκλίσεις και τα χαμόγελα στον κ. Ντενκτάς, αφήνουμε να παγιώνεται ή τουρκική κυριαρχία στην Κύπρο, είκοσι χρόνια τώρα, έτσι επιβάλλονται κυρίαρχοι στον διεθνή στίβο οι Σκοπιανοί.
Θα ήθελα να ξέρω, τι απαντούν οι σοφές κεφαλές της εξωτερικής μας πολιτικής στον ισχυρότατο κόλαφο που δέχονται από την ελάχιστη χούφτα των Σέρβων της Βοσνίας. Αρνήθηκαν οι Σέρβοι κάθε συμβιβασμό με τις κωμικές προτάσεις Βανς και Όουεν, αρνήθηκαν με δημοψήφισμα ομόφωνο τις διεθνείς αποφάσεις της συνόδου των Αθηνών, ήρθαν σε ρήξη ακόμα και με τους συμπατριώτες τους στην πανσερβική διάσκεψη που συνεκάλεσε ο Μιλόσεβιτς. Μόνοι εναντίον όλων, αποφασισμένοι, ψύχραιμα και ανυποχώρητα, να πεθάνουν. Γι’ αυτό νίκησαν. Αντέστρεψαν το κλίμα της διεθνούς κοινής γνώμης, υποχρέωσαν σε άτακτη υποχώρηση τους κυρίους Βανς και Όουεν, ανάγκασαν σε παραίτηση τον Ιζετμπέκοβιτς, επέβαλαν τελικά τους δικούς τους όρους.
Οι σοφές κεφαλές της δικής μας χατζηαβατικής εξωτερικής πολιτικής είναι «κομμένες κεφαλές». Αποκομμένες από το λαϊκό σώμα, ασύνδετες με το κοινό αίσθημα, ξεριζωμένες από την ιστορική σάρκα ήθους και πολιτισμού των Ελλήνων. Άσχετα με ποιο κόμμα βρίσκεται στην εξουσία, δεκαετίες τώρα είναι ψηλαφητά φανερό ότι η πολιτική και διπλωματική ηγεσία της πατρίδας μας αποτελεί ξένο σώμα μέσα στο κοινωνικό μας σύνολο. Κλεισμένοι σε γυάλινο πύργο, στον στεγανά απομονωμένο μικρόκοσμο των επίσημων δεξιώσεων, των πριγκήπων της πλουτοκρατίας, των αυλοκολάκων της κομματικής καμαρίλας, προσφέρουν χαμόγελα και χειραψίες μερικές φορές τον χρόνο στον λαό, τσουγκρίζουν το ποτήρι τους σε κάποιο καφενείο χωριού ή φέρνουν ένα γύρο καλαματιανό, για να ξανακλειστούν αμέσως στον εξωπραγματικό πύργο των ψευδαισθήσεών τους. Απαράλλαχτα όπως άλλοτε οι θλιβεροί Λουδοβίκοι της ευρωπαϊκής παρακμής.
Το παράδειγμα των Σέρβων της Βοσνίας είναι μήνυμα επαναστατικό. Αν το συνειδητοποιήσουμε, υπάρχει ελπίδα απαλλαγής μας από τη δουλεία στις αυλές των σύγχρονων Λουδοβίκων.
● Τα παραπάνω Μνημεία Βαρβαρότητας περιέχονται μαζί με άλλα ανάλογα στο Χρήστου Γιανναρά, Αφελληνισμού παρεπόμενα, εκδ. Ίνδικτος, 1997, σσ. 77-80 και 105-106.
Φωτογραφίες - δείγματα του «υπέρτατου πολιτισμού», του «ιλιγγιώδους επιπέδου πολιτισμού» των Σέρβων της Βοσνίας (από την... «ανύπαρκτη» σφαγή στη Σρεμπρένιτσα), τον οποίο εγκωμιάζει ο Σοφός Γιανναράς – δαπάναις του κ. Αλαφούζου:
